Twierdza w Serocku – ślady napoleońskiej przeszłości
Na terenie Serocka odnajdziemy zaledwie cztery miejsca przypominające, że istniała tu napoleońska twierdza. Pierwsze to pozostałości rawelinu zachodniego, dzieła fortyfikacyjnego wysuniętego przed wał, znajdujące się na stadionie miejskim przy ulicy Pułtuskiej. Drugie miejsce to fragment kurtyny i bastionu północnego położony między ulicą Pułtuską a Retmańską. Trzecie to skarpa-wały z pierwszego okresu budowy twierdzy – ulica Zdrojowa, i wreszcie czwarte – miejsce po działobitni przy skrzyżowaniu ulicy Napoleońskiej i Brukowej.
Powstanie twierdzy w Serocku jest związane wkroczeniem wojsk napoleońskich na Mazowsze w 1806 r. Decyzję o ufortyfikowaniu miasta Napoleon podjął na przełomie 1806 i 1807 r. Pierwotny projekt twierdzy zmieniono, zwiększając liczbę bastionów z 3 do 5 a potem jeszcze zwiększono obwód twierdzy.
W czasie przygotowań do rozprawy Napoleona z Rosją w 1812 r. Serock był jednym z miejsc koncentracji wojsk. Po upadku Napoleona i utworzeniu Królestwa Polskiego twierdza zaczęła popadać w ruinę. W czasie powstania listopadowego stacjonowały w niej oddziały polskie przed „wyprawą na gwardie” w maju 1831 r. Po upadku powstania fortyfikacja serocka bezpowrotnie straciła znaczenie i przez kolejne lata zacierały się ślady po umocnieniach.
Twierdza w Serocku miała półkolisty kształt i niejako wchłonęła istniejące miasto. Jej obwód stanowiły wały ziemne opalisadowane drewnem. Twierdza posiadała ostatecznie siedem bastionów połączonych kurtynami i wzmocnionych rawelinami. Powstały też koszary. Zasadniczy teren fortyfikacji był zamknięty z trzech stron wałami, a z czwartej Narwią, chociaż przewidziano umocnienia po drugiej stronie rzeki. Komunikację z nimi miały zapewnić dwa mosty.
